Chapter 14 FBBF

 

Chapter 14  FBBF

 

 

 

Flashback

 

 

 

Yoshabel's POV

 

 

Nagising ako sa sinag ng araw na nanggagaling sa labas.  Tiningnan ko si Jayden na mahimbing na natutulog.  Nakaunan ako ngayon sa mga bisig nya habang sya naman ay himbing na himbing ang tulog na nakayakap sa akin. 

Ang sakit ng katawan ko.  Lalo na ang parteng gitna.

Naisip ko ang nangyari sa amin kagabi.  Tama, binigay ko na nga sa kanya ang sarili ko.  Alam kong pagod na pagod sya ngayon at halata naman na bumabawi sya ng lakas ngayon.  Maraming beses naming ginawa iyon kagabi.  At kapag naaalala ko sya kagabi, kung paano nya ako inangkin, para bang gusto ko nalang magtalukbong ng kumot.

 

Tiningnan ko sya sa tabi ko.  Tulog pa rin sya.  Pinagmasdan ko naman ang mukha nya.  Sinong babae nga ba ang hindi mapapaibig nitong taong to.  Isa syang halimbawa ng pagiging isang perpektong nilalang.  Sinuri ko ang mga mata nya na nakapikit, mahahabang pilik mata, ang perpektong pagkakakurba ng kilay, ang ilong nya na isa sa pinakagusto kong parte ng mukha nya, ganun din ang mga labi nito na sobrang perpekto sa pagkakakurba.

 

Anong oras na ba?  I look on the clock only to find out that it's already 11:30 am.  Tatanggalin ko na sana ang kamay nya sa akin ng bigla itong dumiin sa akin.   Tiningnan ko sya.

 

"I love You"  sabi nya habang nakapikit pa at bakas ditto ang maliit na ngiti.

 

"Gising kana pala, tumayo ka na nga"  -ako

 

"ikaw ha, umagang-umaga, pinagnanasaan mo na ako agad"  sabi nya pa.

 

 

"mga hirit mo Jayden,tigilan mo ko dyan" – sabi ko

 

 

"melabs, breakfast tayo"  nakangisi nyang sabi.  Loko lang talaga, ang halay!

 

 

"PERVERT!  Ang aga-aga pa Jayden hah"  sabi ko sabay pitik sa ilong nya.

 

"Aray!  Ang hilig mo ngang mamitik sa ilong"  angal nya habang hawak-hawak ito.

 

 

"eh ikaw kasi.  Ang aga-aga, bastos-bastos ng nasa isip mo"  sabi ko

 

 

"Aba bakit, anong bastos sa sinabi ko?  Sabi ko breakfast tayo.   Ano bang nasa isip mo Ha?  Sino kaya"  paangal pa nyang sabi.  At umirap na naman ang loko.

 

"bahala ka!  Tayo na tayo gutom na ako."  -ako.  Pero hindi sya namamansin.

 

 

 

........

 

Nanonood kami ngayon ng movie.  Nakaakbay sya sakin habang ako naman ay nakahilig sa balikat nya.

Ayos, parang wala lang kaming pinoproblema dito ahh.  Seryoso pa rin kaming nakatingin sa tv ng biglang tumunog ang cellphone nya.  May tumatawag dito.  Nagkatinginan lang kaming dalawa at sya na rin ang mismong tumayo, kinuha ang cellphone nya at sinagot ito.  After 40 minutes, bumalik na sya sa tabi ko.  Niyakap ako at hinalikan.

 

"Melabs, kaylangan kong umalis muna hah, may aasikasuhin lang ako"  - sya

 

 

"Mahalaga ba yan?" tanong ko, natatakot ako na baka hindi na sya bumalik pa.

 

"Oo ehh, pero sandali lang ako"  - sya

Seryoso syang tumingin sakin.

 

"Mangako ka na pagbalik ko, maaabutan kita dito.  Wag kang aalis"  sabi pa nya.

 

 

"Pangako."  Sabi ko  At hinalikan nya ako sa labi at tuloy-tuloy na syang umalis.

 

 

.....

 

Bakit ba ang tagal nyang dumating.  Mahigit apat na oras na rin syang wala dito sa bahay at hindi pa sya dumadating.   Nag-aalala na ako sa kanya.  Narinig kong tumunog ang cellphone ko.  Agad ko itong kinuha hoping na si Jayden ang nagtext.  Unregistered number.

 

From:  09092******

Meet me in this place  XXXXXXXXXXXX or else You'll not like what will happen to your family and friends.  Sabi sa text.

Bigla akong kinabahan.  May ideya na ako kung sino itong nagtext.

Bakit kaylangan pati sila madamay dito?  Pumunta ako ng kwarto, nagpalit ako ng damit at kinuha ko ang bag ko.  

 

 

At exactly 6 pm, nakarating na ako dito sa isang restaurant sa Tagaytay.  May dalawang lalaki na nakaitim akong nakita at papunta sila sa akin.  Dinala nila ako sa isang VIP room nito. 

Habang papalapit ako ng papalapit dito ay mas lalong lumalakas ang kabog ng dibdib ko.

 

Nakarating na ako sa tapat nito. Take note, mas maraming mga nakaitim na lalaki ang nakapaligid dito, tinalo pa nito ang presidente ng bansa ahh.

 

 

Sumenyas ang mga ito na pwede na akong pumasok.  Hinawakan ko na ang doorknob nito at binuksan yon.  Isang babae lang ang nakita ko sa loob.  Binigyan nya ako ng isang nakakatakot na tingin.

 

"Come and have a seat"  sabi nya.

Lumapit ako dito at umupo sa tapat niya.

 

 

 

"Kasya na ba sa iyo yan?" Donya Martinez said. Sabay bato ng cheque  na may nakasulat na 50 million pesos.

 

Nabigla ako sa tinuran nito.

 

"Kung hindi pa, sabihin mo lang basta layuan mo ang anak ko!  Ikakasal na  sya at hindi mo na pwedeng guluhin pa iyon."  dagdag  pa niya.

 

"Pero mahal ko po ang anak ni---"

 

"Lalayuan mo sya o pati ang mga magulang mo idadamay ko sa galit ko sayo?" tumaas na ang boses niya.

May binato ulit syang isang folder. 

"Buksan mo" sabi nya.  Nakita ko ang litrato nina Nanay at tatay na nasa isang Bangka.  Nakapiring sila.

 

 

"Eto pa, baka gusto mo ring makita." Siya

  Isang brown envelope na naka-plastic naman ang sunod nyang binato.

 

Kinuha ko ito at  tiningnan.  Isa itong kontrata, na bumibili at kumukuha sa dalawang kumpanya.  Nang tinignan ko kung kanino nga ba iyon, napagalaman kong kumpanya ito ng mga pamilya nina Monika at Alex.

Biglang bumagsak ang kanina ko pang pinipigilan na mga luha sa mata ko. 

Nakaramdam ako ng pagkabigo.  Alam mo yung simula pa lang ng laban, talo kana agad.  Bigla kong nakita ang mga masasayang ngiti ni Jayden, hindi ko na napigilan ang sarili ko at napahagulhol ako, wala akong pakialam kahit na nasa harapan ko pa sya. 

 

"kunin mo na ang lahat ng iyan at magpaka layo-layo kana dito."  - narinig kong sabi nya.

 

"Pero bago mo gawin iyon, gusto kong SIRAIN MO MUNA ANG SARILI MO SA KANYA!  Gusto kong magalit ang anak ko sa iyo.  Iyong galit na galit at yung hindi ka na nya hahanapin pa kahit kaylan."  Bigla akong napatingin sa kanya.  Nanghihina ako ngayon.

 

"Magkita ulit tayo dito sa lugar na ito sa susunod na Araw para sa plano kong gawin." - sya

 

"Sa ngayon, simulan mo na ang pakikipaghiwalay sa kanya"  dagdag pa nya.

 

"Kapag ba sinunod ko lahat ng sinabi mo, papabayaan mo na silang lahat?" tanong ko

 

"Mayroon akong isang salita"  - sya

 

At umalis na nga kami sa lugar na iyon.

 

 

 

.....

 

Jayden's POV

 

Pauwi na ako ngayon.  Baka nagaalala na ang mahal ko sakin.  Agad akong bumababa sa sasakyan ko at hinanap siya.  "meLabs"  sigaw ko.

Pero wala akong sagot na nakuha.    Umakyat ako sa kwarto pero walang Yoshabel akong nakita.  

Kinakabahan na ako.  Binuksan ko ang CR.  Bumaba ako at dumiretso sa likod ng bahay pero wala pa rin sya.  Pumunta ako ng kitchen. 

 

"YOSHABEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEL"   sigaw ko sa buong bahay.

 

Umakyat ako ng kwarto ati sinarado ko yun. Umupo ako sa gilid ng kama.  Sa kama kung saan pinatunayan namin ang pagmamahal naming sa isa't-isa.

"Iniwan mo na ba ako?"  tanong ko sa sarili.

I embraced my knees to hide the tears that will fall from my eyes.

Bigla akong may naramdaman na yakap.   May yumayakap sakin.  Inangat ko ang mukha ko para makita sya.

Totoo nga, nandito sya.  Agad ko syang niyakap ng sobrang higpit. 

 

"Akala ko iniwan mo na ako" sabi ko sa kanya.  Naramdamn ko ang panginginig ng katawan nya.  Tumataas-baba pa ang mga balikat nya.  Teka, umiiyak ba sya?

 

"Tell me what happened? Why are you crying?" sunud-sunod kong tanong.

Mas lalo lang syang umiyak.  Nag-aalala na ako.

 

"Hey hey, don't cry, what's wrong?"  "may nangyari ba?"

 

"Jayden, tapusin na natin tong kalokohan nato" – sya

 

"What did you say?"  maang na tanong ko.  Tama ba ang narinig ko.

 

"Ayoko na" bigla syang bumitaw sa pagkakayakap ko.

 

"ANO BA ANG PROBLEMA?"  "sila Mama ba? Diba sabi ko naman ako na bahala sa kanila"

 

 

"No Jayden! Walang ibang taong involve, ako ang may gusto nito"  rinig kong sabi niya.

 

 

"Tell me!  Saan  kaba galing hah?  Kay Mama ba?  Ano mga sinabi nya sayo?" sigaw ko pa.

 

 

"LUMABAS AKO KASAMA SI JAMES!  I JUST REALIZED NA SYA ANG MAHAL KO! NA SYA ANG KAYLANGAN KO!  MAHAL NA MAHAL KO SYA JAYDEN!  MAHAL NA MAHAL!"

 

Para akong nabingi sa mga narinig ko galing sa kanya.  Parang napako lang ako sa pagkakatayo ko!  Nakatingin lang ako sa kanya.  Gusto kong sumabog. Gusto kong pumatay ng kahit na sino.  Sh*t lang ang sakit-sakit ng nararamdaman ko sa kanya ngayon.

 

"AHHHHHHHHHHHHHHHH THAT'S BULLSHIT"  sigaw ko sabay sipa sa lamesita sa tabi ko.  Tumalikod ako sa kanya at humarap sa dingding ng kwarto.  Pinagsusuntok ko lahat ng iyon.

 

"HINDI KO NA KAYA AHHHHH"  pinagtutumba ko lahat ng mga nakaharang sakin.  Nasasaktan na ako, but not physically but emotionally.  Nakikita ko sya na umiiyak lang sya.

T*ngNa lang yan ang sakit-sakit.  Binalibag ko na pati ang kama namin.  Ginulo ko lahat habang sya naman ay nakatayo lang.

Lumapit ako sa kanya at lumuhod.  Ramdam ko na ang mga dugo na tumutulo sa mga kamao ko.  Pero bakit hindi ko ramdam ang mga sakit nito.

 

"Please! Yosh!  Tigilan mo na 'to.  Ayokong mawala ka, sabi  mo lalaban ka para sakin, Please"  umiiyak na ako sa harapan  nya at nagmamakaawa.  Pero wala akong sagot na narinig mula sa kanya.

 

"Yosh" niyakap ko na ang mga tuhod nya.  

"Please!  Bawiin mo ang mga sinabi mo.  Hindi ko to kakayanin"  

"Di ba sabi ko naman sayo mahalin mo lang ako, kaya kitang ipaglaban?"  

"Wag mo naman akong sukuan, please, mamatay ako"  tuluyan na akong napahagulhol sa harapan nya.

 

"I'm sorry Jayden!  But I have to go!"  malamig nyang sabi.

 

"No... no ... no.. please, don't leave!  Mamamatay ko, please"  pakiusap ko pa.

Pero hindi iyon sapat para mapigilan ko sya.  Tuluyan na syang naglakad patalikod  at naiwan lang akong umiiyak ng umiiyak.  Sh*t lang, hindi ko talaga kaya!