Chapter 47 FBBF

Chapter 47  FBBF  

 

 

Jayden's  POV

Parang tumigil ang ikot ng mundo ko sa taong nakatayo ngayon sa harapan ko.  Hindi ko alam kung totoo ba itong nangyayari o panaginip lang. Walang ni isa man sa amin ngayon ang gumagalaw o nagsasalita man lamang. 

 Narito sya ngayon at buhat-buhat si King.  Totoo ba ito, nahanap sya ni King para samin.

Unti-unti ko ng tinatanggal ang distansya sa pagitan naming dalawa.

Naka-focus lang ang mga mata ko sa kanya.  Ayokong pumikit dahil baka sa isang iglap lang ay mawala ang babae na ngayon ay nakatayo nga sa harapan ko.

Hindi ko na rin namamalayan ang unti-unting pagtulo ng mga luha sa aking mga mata.

Ramdam ko rin ang maslalo pang paglakas ng tibok ng puso ko.

Nakita ko rin ang pagtataka sa kanyang mga mata at ang mga magagandang pagtitig nito sa akin.

Agad ko syang hinagkan ng makatapat ko na sya.

"Sabihin mo sakin na hindi ako nananaginip Yoshabel"  ang sarap sa pakiramdam na makita ko sya ulit.  Hindi ko alam kung ano nga ba ang nangyari, sobrang dami kong tanong, pero sa ngayon, gusto ko muna syang maramdaman. 

"Daddy, naiipit po ako!"  narinig ko ang pagsasalita ni King.  Nagising pala sya mula sa pagkakatulog.  Bumaba na sya sa pagkaka-karga dito at umayos ng tayo. 

"Ahhh ehh sorry anak, hindi ko lang talaga napigilan."

Sabi ko dito sabay tingin ulit kay Yoshabel.

"Wala po syang maalala Daddy." Pagsasalita ulit nito.

"What do you mean?"  tanong ko kay Yoshabel  "Ako natatandaan mo ba ako?"  pero nanatili lang syang nakatitig sakin.  Na para bang may kung anong iniisip sya na malalim. 

"MOMMY!" mula sa likuran ko ay sumulpot si Drew. 

At sinalubong ito ng yakap.  At maya-maya pa ay kasunod na nito si Yosh.

Nakita ko naman ang pagtugon nito sa mga anak ko.  Nakayakap na rin sya sa dalawa habang si King naman ay lumapit sakin at nagpapabuhat. Kinuha ko naman sya at kinarga.

"Iha, san kaba nanggaling, ang buong akala namin ay wala ka na"  - si Mama.

Pero ngiti lang ang naisagot nito dito.

.......

 

 

"Nakatulog na ang mga bata, kaylangan ko nang umuwi."  Agad naman akong napatayo sa kinauupuan ko sa swing at tumingin sa likod.  Doon ko ulit syang nakita.

"Kamusta kana?  Marami pa akong gustong malaman, hindi mo na kaylangan pang umalis."  Nakangiti kong sabi sa kanya.  Grabe lang, mas lalo pa ata syang naging maganda sa paningin ko.  Ang laki na rin ng pinagbago nya.  Tumingin sya sakin at tumitig na nagpabilis naman ng tibok ng puso ko.

"Pero kaylangan kong makauwi sa bahay."  Nalungkot ako sa sinabi nya.  Meron na ba syang kinakasamang iba.

"Sabihin mo, may kinakasama ka na ba?"  malungkot kong sabi dito.

"Wala akong kasama sa bahay." 

"Eh yun naman pala, ako ang asawa mo, hindi kana dapat pang umalis dito dahil nandito kaming pamilya mo."  Ako. 

Lumapit ako sa kanya at kinuha ko ang kaliwang kamay nya.  Mabuti na lang at nagpatangay sya.  Umakyat kami sa kwarto at doon ay ipinasok ko sya.  Dinala ko sya sa kama at pinaupo doon.

"Anong gagawin natin dito?"  tanong nito sakin.  Nakita ko naman ang pagtataka sa mukha nya.  At akma sana syang tatayo pero hinawakan ko sya sa magkabilang balikat.

"Don't worry, wala akong gagawing masama sayo"  tumalikod ako sa kanya at may kinuha sa drawer.  "Pwera nalang kung gusto mo"  nakangisi kong sabi sa kanya.

Tinitigan nya naman ako ng masama pero nakasilip dito ang kaunting ngiti.

"Biro lang syempre.  Tingnan mo to"  inabot ko sa kanya ang isang picture frame na magkasama kaming apat at buntis pa sya noon.

Agad nya itong kinuha at ngayon nga ay tinitignan na nga nya ito .

"Tell me, ano ba talaga ang nangyari sayo?"  tanong ko dito.  Nag-angat sya ng tingin sakin.

"Wala talaga akong maalala"  malungkot nyang sabi.

"Pero ako  ba ngayon, naaalala mo  ba ako?"  tanong ko ulit sa kanya.

"Parang nakita na kita dati, pero hindi ko alam kung saan."

"It's because before, 3 years ago, magkasama tayo."

"Ano ba ang nangyari sakin dati, hindi ko kasi talaga kilala ang sarili ko hanggang ngayon."  Nakita ko namang hinawakan nya ang ulo nya.  Kasalukuyan nya itong hinihimas ngayon.

"Hey, ayos ka lang ba?  What do you feel?"  nag-aalala kong tanong sa kanya.

"Okay lang ako, medyo sumasakit lang ang ulo ko"  sabi nya.

"Ang mabuti pa ay magpahinga kana."  "Gusto mo bang maligo muna?" 

"Gusto ko sana, kaso wala akong pamalit."  Sagot nito sakin.

"Dito ka nakatira, natural, nandito pa ang mga damit mo"  nakangiti kong sabi sa kanya.

Tumayo ako at dumiretso sa cabinet para kumuha ng damit nya.  Inabot ko na nga ito sa kanya.   Pinanatili ko talagang itabi at itago ang mga damit nya.

"Salamat"  sabi nya sakin at tumuloy na sya sa loob ng banyo.

Inayos ko naman ang kama namin para naman hihiga nalang sya.  Kumuha na rin ako ng isa pang unan at comforter.  Nilagay ko iyon sa sahig para dito matulog.  Ayoko kasing makaramdam sya ng pagkailang sakin.

....

 

"Daddy!  Ano pa po bang ginagawa mo dyan?"  pagkabukas na pagkabukas ng pinto ay ito agad ang bungad sa akin ni King.  "Mommy is waiting downstairs."  Dagdag pa nito.

Tinignan ko sya pagkatapos ay lumapit ako dito.  Nakasuot din ito ng itim na t-shirt at puting maong pants with black shades.  Pagkatapos ay kinarga ko sya.

"Daddy, ibaba nyo po ako, wag nyo akong buhatin"  reklamo nya.

"At bakit naman?"

"I'm a big boy na po, at nakakahiya kay Mommy!"   

"Tumigil ka nga, ang dami mong alam, eh ang liit mo pa nga."  Ako.  Pagkatapos ay hinalikan ko pa sya sa pisngi.

"Yuck!  Daddy! Ano ba yan!"  reklamo  pa ulit nito.  nakita ko pa ngang pinunasan nya pa iyon.  Natawa na lang ako sa tinuran nitong batang ito.

Paalis kami para ipa-check up si Yoshabel.  Para na rin malaman namin ang totoong estado nya.

At ngayon nga ay nasa harapan na kami ng doctor na humahawak ng kaso nya.

At base na rin dito, kasalukuyan nga syang may amnesia at ang dahilan nga ng pagsakit-sakit ng ulo nya ay dahil na rin sa unti-unting pagkilala ng parte ng utak nya sa mga nakikita nya.

Positibo naman ang naging resulta dahil unti-unti daw ay maaring magkaroon ng magandang resulta ang pagkikikita-kita namin.

 

.....

 

 

Yoshabel's  POV

 

"Mommy, bakit po ang sarap-sarap mo magluto?"  tanong sakin ng anak ko.  Si King.

Halos isang linggo na rin ang nakakaraan ng magkita-kita ulit kami.  Magpasahanggang-ngayon ay wala pa rin akong maalala, pero malakas ang pakiramdam ko na totoong sila nga talaga ang pamilya ko.  Naniniwala ako na darating din ang tamang panahon at muling babalik ang lahat ng mga nakalimutan ko at kung ano nga ba ang totoong nangyari sakin.  Sa ngayon, hindi ko rin masagot ang mga tanong ni Jayden sakin dahil wala rin talaga akong masagot.

"Mommy, nakikinig ka po ba sakin?"  natigil naman ako sa pag-iisip ng muli akong tanungin ni King.

"Ahhh, yeah  late nga dumating ang daddy mo kagabi"  sagot ko dito.

"WHAAAT?!"   nabigla naman ako sa sigaw nito.  Nagtataka naman nya akong tiningnan.  "Ang layo po ng sagot nyo sa tanong ko.  Hindi naman po ata ako mahalaga sayo ehh, puro si Daddy na lang"  si King.

"Uyyy, biro lang, kaw na bata ka talaga."  Iyon lang at niyakap ko sya.

Natapos ko na ring pakaiinin ang mga bata at nandito na ako sa kwarto namin.  Nitong mga nakaraang araw ay sobrang busy ni Jayden, late na rin syang umuwi.  Pero ang kagandahan lang dito ay hindi pa rin sya nawawalan ng oras sa mga anak nya ganun din sakin.  Sobra ko syang hinahangaan ngayon dahil sa kabila ng trabaho nito, ay nagawa nya pa ring palakihin sina Yosh ng maayos at mga sobrang mapagmahal na mga bata.

Gusto ko nang mapabilis ang pagbalik ng ala-ala ko para na rin makumpleto na ang buong pagkatao ko at matulungan ko na rin sya ng buong-buo.

Maya-maya pa ay narinig ko na ang pagbukas ng pinto ng kwarto.

"Bakit gising ka pa?  Anong oras na ahh."  nakangiti nyang tanong sakin. Papalapit sya sakin ng bigla syang parang matutumba. Agad ko naman syang dinaluhan.

"Ayos ka lang ba?"  tanong ko sa kanya.  Tawa lang naman ang sinagot nya sakin.  Grabe lang, alam ba nya kung gaano sya ka-attractive every time na ganito sya.  Napakalinis pa rin ng itsura nya at napaka-presko na paring tignan.

"Lasing ka ba?"  dagdag na tanong ko sa kanya. Habang akay-akay ko syang dinadala sa kama.  At naiupo ko naman sya.

"Nakainom lang ako ng kaunti"  sabi nya habang tinatanggal nya ang suit nya at ganun din ang kurbata nito.  Yumukod naman ako sa kanya para tanggalin ang sapatos nito.

"Hinihintay mo ba ako?"  tanong nito sakin.  Mapupungay na rin ang mga mata nya, pero ang gwapo nya pa ring tignan.

"Masyado ka nang nagpapagabi sa opisina mo"  sagot ko naman sa kanya.

"Marami lang talagang tinatapos"  sabi nya sakin.

"Wag kang mag-alala, hindi naman ako nambababae"  dagdag pa nito. 

Natanggal ko na ang sapatos nya at tiningnan ko sya, wala na syang suot na pang-itaas.  Nagtama naman ang mga paningin namin.  Tumayo sya para naman tanggalin na ang suot nyang pang-ibaba at ngayon nga ay brief nalang ang nagtatakip sa hubad nyang katawan.  Namula naman ako sa nakikita ko ngayon.  Grabe lang, buti nalang at wala pa syang nakikitang ibang babae.  Imposible namang walang umaaligid sa lalaking ito dahil na rin sa itsura nya.  He really possessed a perfect body, abs, v-line, muscles at mas nagpadagdag pa sa kanya ang tindig nito hanggang sa baba.  Dahan-dahan nya akong nilapitan.

"Alam mo ba na nung nawala ka, isa ito sa pinaka-hinanap-hanap ko sayo."  Kinuha nya ang ang dalawa kong mga kamay at hinahalikan na nya ito.  "Akala ko talaga hindi na kita mahahawakan." 

"Magdamit ka nga, baka lamigin ka pa"  tinalikuran ko sya dahil hindi ko na talaga matagalan pa ang nakikita ko pero bigla nya naman akong niyakap.

"Don't you find me attractive?"  he whispered in my ear.

 

itutuloy

....

Author's corner:

Hi readers, 

Baka po magustuhan nyo rin ang kwento ni Jayden Yosh.  New story ko, "One Poor Prince"   Happy 2.5k reads.  Salamat po sa mga feedback and messages.  Last 4 Chapters to go.