Fixing the Broken Breaking the Fixer - Prologue

The story is a work of fiction. All the elements such as the names of characters, places, events, and situations are the product of the author's imagination and creativity.  All Rights Reserved.  No Copyright.

Prologue

"MOMMMMMMMMMY—Gising po! I'm starving already!"  Sigaw ng malakas na boses mula saking  kwarto.

"Jayden, I told you, let me be the one to cook for you."  Sabi ng isang matinis na boses na halatang nasa likuran lang din ng nagsalita.

Actually,gising na talaga ako, pinapatagal ko lang talaga para lang kulitin ako ng dalawang to.

"No!  I don't want you to do that!  I want mommy's cook, yours is terrible"  the little man said.

"hep hep hep, tama na yan, Jayden, ano ang magic word?"  I said.

"Mommy, cook for us, Please!"  (puppy eyes)

" Okay!  Just wait for me downstairs, I'll be there in a minute"

"Okey mommy"  sabay pa ang dalawa.

Tama kayo ng narinig.  They are twins.  By the way, ako nga pala si  Yoshabel J. Martinez, they call me Yosh.  It's been six years when I decided to move and live here in Las Vegas.  Anim na taon na rin pala na wala na akong komunikasyon sa kanya.  Anim na taon na rin akong nagsusumikap para lang kumita at masuportahan ang pangangailangan ng aking pinakakamamahal na kambal.  Kung sana lang nandito sya, malamang magiging isang masaya kaming pamilya.

I'm sure that that will never happen.  Sobrang laki ng kasalanan na nagawa ko sa kanya and I can't really face him.  Ok lang sakin kahit pa nahirapan o naghirap ko, alam kong hindi niyon matutumbasan ang lahat ng pasakit na binigay ko sa kanya.  

We were the victims of the of the unfated love story.  

"Yosh?! Drew?!" – tawag ko sa kambal

"Mommy!!"  they answered in chorus.  Sila nga pala sina Jayden Yosh at Yeshabel Drew, my 6-year old twins.  Sila ang bunga ng pagmamahalan namin noon.

Tinawag ko na ang dalawa ng maihanda ko na nga agahan nila.

........

"Yosh, tawag ka ni Sir, he'll tell you something very important."  -  si Mara.

Si Mara ang isa sa pinakamatalik kong kaibigan simula pa lamang ng lumipat ako dito sa Vegas.

"Got it!  I'll just finish this one."  I said while typing in the computer.

Right after sending the email, I proceed in our President's office.

"Sir, pinapatawag niyo raw po ako?"

"Yes, Miss Martinez.  I have good news for you.  Our company will work with the world's one of the strongest and richest companies across the Asia Pacific and it's a big opportunity for our company to tie up with them."  - Mr. Kho said, our President.  

"You will be assigned as the Team Leader of our representatives that will be sent in their company,"  he said with a big smile.

Of course, I was surprised upon hearing the good news.  One great new project that will help me earn more money hahaha and experience as well.

"I'm so happy to hear that Sir, and I promise to do my best to represent the integrity of our company," I said.

"So glad to get positive feedback from you Ms. Martinez, three days from now, we will be sending you in the Philippines"

"What???"  hindi na nya naitago pa ang pagkabigla ng marinig ang pangalan ng bansa kung saan sya na-assign.

For her, Philippines means him.  It's them rather.  Overacting man ang reaksyon nya, pero panigurado, muli nyang maaalala ang lahat ng mga masasakit na alaala na kanilang naranasan.

"Kasya na ba sa iyo yan?" she said. Sabay bato ng cheque  na may nakasulat na napakalaking halaga.  Kaharap ko ngayon ang magulang niya.

Napatingin ako sa kanya sabay hawak sa aking tyan. 

"Kung hindi pa, sabihin mo lang basta layuan mo ang anak ko!  Ikakasal na  sya at hindi mo na pwedeng guluhin pa iyon."  Usal pa niya.  "Umalis ka sa bansang ito, at magpakalayo-layo sa lugar kung saan hindi ka na muling makikita o mahahanap pa ni Jayden"  she added.

"Pero mahal ko po ang anak ni---"

"Lalayuan mo sya o pati ang mga magulang mo idadamay ko sa galit ko sayo?" She could see her eyes burned with hatred and anger.

Hindi ko namalayan ang mabilis na paglipas ng oras habang muling sinasariwa ang mga pangyayaring iyon.  

"Let's go"  si Mara na nakatayo na sa harapan ko.  I smiled at her and fixed myself to go home.  Excited na ulit akong makita ang kambal ko. 

-End of the chapter-