Chapter 43 FBBF

 

Chapter 43  FBBF

 

 

Third Person's  POV

May nakita si Monika na isang silid.

"Let's get inside"  sabi nya sa mga bata.

Dahan-dahan nyang inihiga ang kaibigan sa sahig pagkatapos ay inisa-isa nang gawin ni Monika ang dapat nyang gawin.

"Yoshabel, ano kakayanin mo ba?  Pumutok na ang panubigan mo!"  sabi nito.

"Oo, kakayanin ko to"  sabi niya dito habang tinitiis ang sakit na nararamdaman at hinihingal.

"Mommy!"  naiiyak na sabi ni Drew.

"It's okay honey, Mommy will be alright!"  sabi nya sa anak.

"Monika" Hawak nya sa kaibigan.  Ramdam nya ang panginginig nito habang hawak-hawak sya.  Kaya ginawa nya iyon upang mapakalma ito.

"You are the best doctor, right?"  nakita nyang tumango ito.

"Save him, and save my children"  sabi pa nya sa kabila ng hirap na nararamdaman.

"Ano bang pinagsasabi mo, maliligtas tayong lahat dito" sabi pa ng kaibigan.  Halos mapaiyak na si Monika dahil sa mga sinasabi ng kaibigan.

Kaya naman, tinanggal na nito ang suot na pang-ilalim ng babae at sinimulan nya na ang pagpapaanak dito.

"Malapit ng lumabas ang bata"   nag-aalalang sabi nito.  "Yosh, kapag sinabi kong push, just push it okay!"  sabi nya dito.

"NOW PUSHH!"  - Monika

"Ahhhhhhhhhhhhhhh"  she shouted while delivering the baby.

"Hu  hu hu hooo!"  hinihingal nyang sabi.

"One more, Push!"  - Monika

"Ahhhhhhhhhh ohhhhhhhh"  - Monika

Halos wala ng lakas pa ito para ilabas ang bata.

"Monika, hooo hoooo, hindi ko ata kaya"  hinihingal nyang sabi.

"Kayanin mo, kaya mo yan, don't give up!"  tumingin sya sa kambal.

"Mommy!  Hu hu"  "Please, you can make it" – Drew.

"Mom, look at me, please, don't sleep, don't close your eyes, just look at me po, please"  naiiyak na sabi ni Yosh sa ina habang mahigpit na hawak ang kamay nito.

"You can make it, Mom, just deliver the baby, please"  Drew's begging

"PUSSH YOSHABEL, PUSSH!"  -  Monika

 

 

 

Jayden's  POV

 

 

"KUNG KAYLANGAN NYONG HALUGHUGIN ANG BUONG PILIPINAS GAWIN NINYO!  BUHAY NG MAG-IINA KO ANG NAKASALALAY DITO."  Iyon lang at nagsialisan na ulit ang mga tauhan nya.

Agad-agad syang tumakbo palabas ng bahay,

"Kung sino ka mang hay@p ka na may kagagawan nito, hinding hindi kita bubuhayin"  galit na galit na sabi nito sa sarili.

"IHO, JAYDEN!"  rinig nyang sigaw ng ama.  Huminto sya saglit para harapin ito.

"Gusto kong kumalma ka lang, at baka may masama ding mangyari sa---

"KUMALMA DAD?  HABANG WALA ANG PAMILYA KO?  THAT'S PRETTY IMPO---

Hindi na nya natapos ang sasabihin nya dahil bigla syang bumagsak sa lupa dahil sa suntok ng ama!

Itinayo sya nito at mahigpit na hinawakan sa kwelyo.

"Hindi ko sinabing wala kang gawin, ang gusto kong gawin mo ay gumamit ka ng UTAK!  Hindi puro galit!"  pagdidiin  ng ama nya.  "Walang magagawa ang pananakot mo at pagsigaw!  Kailangan mong huminahon!"

Para ba syang natauhan sa mga sinabi nito at ngayon nga ay mabilis nang nag-unahan ang mga luha mula sa kanyang mga mata.

"Dad, ayoko pong may masamang mangyari sa kanila!  Hindi ko po kakayanin Dad! Ahahhahaa!"  at tuluyan na nga syang umiyak.

"Walang sino man dito ang may gusto na masamang mangyari sa kanila."  "Now, stand up and we will go to the place.  Nakakuha na kami ng information kung nasan sila!"

 

 

 

 

Monika's POV

 

"AHHHHHHHHHHHHHHHHHH"  sigaw ni Yoshabel

"It's the head,  Yosh, konti nalang, konti na lang talaga!"  sabi ko sa kanya.

"AHHHHHHHHHHHHHH"  at tuluyan na ngang lumabas ang bata galing sa kanya.  It's a baby boy.  Tinapik-tapik ko ito sa pwetan at nagsimula na nga itong umiyak.

"UWAAHHHH UWAAAAHHH" 

"Tita, here"  Yosh gave his coat to me at isinuot iyon sa bata.

"Mommy, let's stand up na po."  si Drew

Tiningnan ko si Yoshabel, sobrang hinang-hina sya.

As I looked at her, she looks so pale.

"Yoshabel, tara na!  Aalalayan kita!"  sabi ko pa.  Akma ko na sana syang aalalayan upang makatayo ng magsalita ang kaibigan.

"Hindi ko na ata kakayanin pa."  hinihingal nyang sabi.

"No Mommy, kakayanin mo, come on, I'll carry you!"  Yosh used to hold her arms but he failed to do it.

"Mommy, wag ka pong matulog, tumayo ka na po dyan, I'll carry you nga po ehh!"  si Yosh.

She opened her eyes and glance at him.  A force smile draw at her face.

"Yosh, listen, Mommy will just take a rest for a while" umiiyak nitong sabi.

"No Mommy, you can have it outside"  - si Drew

"No baby, gusto ko, you go first with Tita Monika and I'll follow you as I regain my strength." 

"No Mommy, I'll stay with----

"No!  Just listen to me okay?"  "I want you, Yosh, to listen first, lead Drew and our baby out of this place, only you can do that and Tita Monika really needs your help.  You have to promise me, whatever happens, you'll gonna live.  Okay?" 

"Yes mommy."  Umiiyak na sagot nito.

"If ever, kapag nakapagpahinga na si Mommy,  susunod ako para puntahan kayo at bantayan.  Naiintindihan mo ba?"  paliwanag pa nito.  Sabay yakap sa dalawa.

"Tandaan nyo, mahal na mahal kayo ni Mommy!  Wherever I maybe, lagi ko kayong babatayan, gagabayan, at poprotektahan! Okay?!  Si baby, wag na wag nyong hayaan na may mangyaring masama sa kanya."   And Yoshabel burst out in crying.

"Mommy!  Hindi ko po kaya!  Mommy!  Sama ka na po!  Please"

"Hey, hey, Kaya mo yan, Drew, mawawala muna si Mommy, please take care Daddy and kuya and baby for me, okay!"

"Opo Mommy!"

"Yosh, hindi na kayo pwedeng magtagal dito, stay strong as you are, I'll be with you wherever you are"

"MOMMY!"  sigaw ng dalawa.  Nang nakita kong may pumasok na isang lalaki na may dalang baril ay mabilis kong ipinutok ang hawak ko.

"We need to go!"  sabi ko.

Umupo ako at pumantay kay Yoshabel,

"Monika, ikaw muna bahala sa kanila hah, please take care of them for me, dalhin mo sila ng ligtas Kay Jayden please."  Nanghihina nyang sabi.

"I will Yoshabel, wag ka mag-alala, babalikan kita dito."  A tears fell from my eyes as I kissed her.  Her eyes are now close.

"Uwaahhh uwaaahhh"

"Mommy!"  kasalukuyan itong nakayakap sa mommy nya habang umiiyak.

"Drew let's go" si Yosh

"NO!  I'LL STAY HERE WITH MOMMY!  YOU GO AND I'LL BE THE ONE TO GUARD HER WHILE SHE'S HAVING HER REST!"  sigaw na sabi nya habang umiiyak.

Hinawakan na ni Yosh ang dalawang kamay ni Drew at hinila na nya ito palayo.

"Mom will get mad if we didn't obey what she said!"  sabi nya.

"NO!"  sigaw nito.  "AS I SAID, YOU GO!  I'LL STAY HERE!"  tumalikod ito at umupo.

"TARA NA SABI!"  hinila na nya ito at palabas na kami ngayon ng kwarto.

"Let me go!  Let me go!" si Drew ngunit patuloy pa rin syang hinihila at hindi pinapakawalan ng kapatid.

From there, I saw a fire exit and we use it to get out of the building.  Puting hagdanan pababa ang tumambad sa amin.  Pinauna ko muna ang kambal then I followed them.

Sa labas ay may nakita akong maraming sasakyan.  May mga pulis din akong namataan and from them, nakita ko sina Jayden, Alex, Zach at Sebastian.

"DADDY!"  sabay na sigaw ng kambal at agad nilang tinakbo ito.

 

 

Jayden's POV

 

Nandito na kami ngayon sa tapat ng isang lumang building.  Kasama ko sina Zach, Sebastian at Alex, together with my parents.  I parked my car in front of the building and one by one, we went out of it.

Dali-dali kong isinara ang pinto ng kotse and get my gun.  May mga pulis nang nakapaligid sa lugar na iyon at kapwa mga nakapwesto na. 

"WAIT SIR HINDI PO KAYO PWEDENG PUMASOK"  pagpipigil sakin ng mga pulis.

"YUNG PAMILYA KO ANG NASA LOOB!"  sigaw ko dito.

"SECURED NA PO ANG AREA, AND ANYTIME SOON, PAPASOK NA PO ANG FORCE NAMIN TOGETHER WITH OUR BOMB EXPERTS!"  sabi nito

"What do you mean?"  huminto ako bigla dahil sa sinabi ng isang pulis.   Hindi ko akalain na lalaki ito ng ganito. Alam ko na kung sino syang may kagagawan ng lahat ng ito.  Bakit kaylangan na ang pamilya ko pa.

"Napag-alaman po naming  may mga nakatanim na bomba sa loob ng gusali at hindi namin alam kung kaylan ito sasabog."

Tumakbo na ako para lagpasan ang mga pulis pero masyado silang marami dahilan para maharangan nila ako.  Isa-isa ko silang pinagsusuntok at patuloy ako sa pakikipagpanumbuno sa mga humaharang.

Pero sadya atang marami sila kaya ang iba sa mga ito ay nahawakan ako sa iba't-ibang parte ng aking katawan.

"Jayden, pwede ba, magpaawat ka naman, hindi ka nakakatulong!"  si Alex.  "Nakakasira ka lang dito sa operasyon ng mga pulis"  dagdag pa nya.  Tinitigan ko naman sya ng masama.   Hindi nya kasi naiintindihan ang pinagdadaanan ko ngayon.

"Nasa loob ng building na yan ang mga mag-iina ko, at anytime soon merong bomba na sasabog"  sabi ko sa kanya.  "Sabihin mo nga kung paano ako kakalma, tatayo lang dito at maghihintay sa sobrang babagal ng mga tao ditong kumilos."  Tinignan ko silang lahat.

"Dude, gusto mo bang mauna pa sa kanila?  Akala ko ba gusto mo silang tulungan?  Makipagtulungan din dapat tayo."  Sabi ni Zach.  Sinugod ko sya at akma ko na sana syang susuntukin ng may mga  pamilyar na boses ang tumawag sakin.  Napatingin ako sa likod and there I saw Yosh and Drew running towards me.

Sa likuran naman nila ay naroroon si Monika na may dala-dalang sanggol na umiiyak.

Isang sanggol.  Isang sanggol na umiiyak.  Dali-dali akong lumapit.  Niyakap ako ng dalawang bata, nasan si Yoshabel.

"Where is she?"  tanong  ko kay Monika.

"Daddy, we need to go back"  umiiyak na  sabi ni Drew.  "ang Mommy, she's resting inside that building, she's waiting for us Daddy!"  hinihila na nya ako.

"Stay here! Okay?!"  sabi ko sa kanila.  Tumingin ako sa likod "Kayo na muna ang bahala sa kani---BOOOOOM!!! BOOOGGGGGSSSH!! BOOOOOOOM!"

Nagulat ako sa biglang sunud-sunod na pagsabog na nagmumula sa abandonadong gusali.  Nakatitig lang ako dito at hindi ko tinatanggal ang paningin ko dito.  

Para bang biglang tumahimik ang buong paligid sa kabila ng mga sigawan at iyakan na maririnig sa lugar at ganon din sa mga patuloy na pagsabog ng building.  Wala akong ibang tinitignan kundi ang unti-unting paglaki at pagkalat ng mga apoy na unti-unting tumutupok dito.  Kasabay nito ang unti-unting pagbagsak ng mga luha ko sa aking mga mata.

"Yoshabel" ang tanging salita na  lumabas mula saking bibig.  Hindi ko alam pero parang may sariling isip ang aking mga paa dahil kusa na lang ito naglakad patungo sa nasusunog na lugar habang patuloy pa rin sa paguunahan ang mga luha ko sa pagtulo.  Agad akong tumakbo palapit dito.  Wala akong pakialam kung nasusunog pa ito.

"Anak tama na!"  narinig kong sabi ni Mommy mula sa likuran ko.    Ramdam ko ang higpit ng yakap nya pero nagtuloy-tuloy lang ako sa paglalakad palapit dito.

"Jayden!  Iho!"  - sya

"I need to save her, she's waiting for me."  I told her as I started to burst out in crying.